Na lang te hebben getwijfeld heeft moeder toch contact met ons gezocht. Het gaat niet goed met haar zoon van 12 jaar. Ze is een alleenstaande moeder van 3, met de jongste 2 meisjes gaat het goed, maar haar zoon vertoont sinds een jaar gedrag dat ze niet herkent. Hij was eigenlijk altijd een lieve jongen, zorgzaam naar zijn moeder en deed zijn best op school. Een HAVO-advies lag in het verschiet maar nu geeft school aan inmiddels niet meer te weten wat te doen met zijn gedrag, het advies wordt waarschijnlijk cluster-4 onderwijs.
Ook moeder is radeloos en school heeft aangegeven dat ze hulp moet zoeken voor haar zoon. Ze wordt in contact gebracht met het wijkteam waar ze uiteindelijk een contactpersoon krijgt die bij haar thuis langs komt om de problemen te bespreken. Het wijkteam deelt de zorgen en zet haar zoon op de wachtlijst, helaas kan hij niet direct geholpen worden.
De tijd gaat voorbij en school dringt steeds meer aan op snelle hulp, we zijn inmiddels een schorsing verder en het gedrag gaat eigenlijk steeds harder achteruit. Ook na school ontstaan er nu problemen, de politie is al 2 keer aan de deur geweest en er is een mes aangetroffen in de schooltas. Moeder heeft tevergeefs contact gezocht met vader om te bespreken wat hij zou kunnen betekenen maar vader geeft aan geen tijd te hebben en zelf problemen te hebben. Via via verneemt moeder omtrent Koersvast waar nauwelijks een wachtlijst is, kinderen kunnen meestal binnen 2 maanden terecht.
Van de zenuwen heeft moeder de afspraak al 2 keer afgezegd, de derde keer verschijnt ze wel. Het gesprek is veel prettiger dan ze vermoedde, ze zag er enorm tegenop. De laagdrempelige wijze van benaderen maakt dat ze durft te vertellen.
Nog geen 3 jaar geleden is ze met haar 3 kinderen verhuisd naar Nederland. Ze raakte haar baan kwijt in Curaçao en ze dacht meer kansen te hebben in Nederland; ook voor haar kinderen zou dat een betere toekomst betekenen. Bij aankomst in Nederland belandde ze eigenlijk direct in de problemen; de tante waarvan ze dacht dat ze tijdelijk bij konden logeren gaf aan dat dat niet mogelijk was. Haar huis was simpelweg te klein en bovendien zou ze problemen krijgen met de sociale dienst als haar nicht met 3 kinderen zou komen inwonen. Tijdelijke opvang bij het Leger des Heils bracht oplossing maar niet structureel. Het Leger bracht haar wel in contact met de juiste instanties en zo kreeg ze na 7 maanden in Nederland te zijn een bescheiden woning toegewezen. Al die tijd waren de kinderen niet naar school geweest en waren ze van hot naar her gesleept.
Nu kon eindelijk hun nieuwe leven beginnen. Dacht ze. Voor wat betreft haar zelf was de eerste teleurstelling dat haar diploma niet leidt tot werk in Nederland en ze haar beroep hier dus niet kan uitoefenen. Zicht op inkomen was opeens ver weg. Voor wat betreft de kinderen: de jongste 2 meisjes vonden snel aansluiting op school maar haar oudste zoon had het een stuk moeilijker. Hij raakte geïsoleerd en hoewel hij op school in Curaçao hele goeie cijfers liet zien, was daar in Nederland geen sprake van. Daar kwam bij dat hij te maken kreeg met een juf die hem lui noemde en hij regelmatig in conflict kwam met leeftijdsgenootjes. Al met al leidde dit tot verzuim en spijbelen, wat de resultaten uiteraard helemaal niet ten goede kwam. Hij was in een spiraal naar beneden beland waar hij zelf niet meer uitkwam. Hij zocht aansluiting bij de “verkeerde” jongens op straat, die hij leerde kennen op de dagen dat ie spijbelde.
Van HAVO-potentieel naar drop-out, het kan snel gaan.
Ondanks het feit dat moeder geen inkomen had, werd haar een persoonsgebonden budget (pgb) toegekend door het wijkteam. Met een pgb kan er snel(ler) hulp worden ingekocht en hoeft er meestal niet gewacht te worden op een wachtlijst. De medewerker bij het wijkteam zag zelf ook wel dat wachten op een wachtlijst de problemen alleen maar verergerde. Het wijkteam heeft enorm zijn best gedaan om de hulp via pgb in te regelen voor moeder. De regelgeving hieromtrent is namelijk streng, maar met wat creativiteit en een betrokken wijkteam lukt het. Moeder krijgt hulp toegewezen bij de administratie van de pgb.
Koersvast maakt bij hen thuis voor het eerst kennis met haar zoon. Omdat de hulpverleenster zelf is opgegroeid in Curaçao komt het gesprek snel op gang, wederzijdse bekende plekken op het eiland worden besproken en zoon vervalt al snel in spreken in het Papiaments. Hij geeft zelf aan te denken en te dromen in het Papiaments, thuis wordt ook Papiaments gesproken. Dat is het eerste dat de hulpverleenster opvalt. Zijn woordenschat in het Nederlands is helemaal niet slecht maar ook niet vergelijkbaar met jongens van vergelijkbare leeftijd die met het Nederlands zijn opgegroeid. Hij verwisselt hij en zij en heeft moeite met sommige werkwoorden te vervoegen. Op de vraag of hij het op school allemaal kan volgen is het antwoord dat het best snel gaat en hij soms de draad kwijt raakt. Ook op het schoolplein ervaart hij dat; de kinderen daar praten nog veel sneller en hij wordt vaak uitgelachen om zijn accent.
Het hoge woord komt eruit: hij wil niet meer naar die school, hij schaamt zich. Zijn bedoeling was altijd om helikopterpiloot te worden maar die droom heeft ie al lang laten varen. Hij droomt nu niks meer, antwoordt hij op de vraag van de hulpverleenster.
Hoewel moeder zielsveel van haar kinderen houdt, is de betrokkenheid bij school minimaal. Moeder werkt inmiddels vele uren in de avond. Ze kookt elke dag om 4 uur en vertrekt daarna direct naar haar werk waar ze om 17.30 moet starten. Tegen 12 uur ’s nachts is ze pas thuis. Soms past het buurmeisje op maar vaak is haar zoon verantwoordelijk voor zijn zusjes. Aan huiswerk maken komt hij simpelweg niet toe. Hij zorgt enorm goed voor zijn zussen, dat valt op.
Onze hulpverleenster heeft anderhalf jaar hulp geboden in dit gezin. Duidelijk was vanaf het begin dat het hier een jongen betreft met een goed hart en een moeder die alles wil doen om haar kroost een toekomst te bieden. Er moest alleen gesleuteld worden aan de manier waarop. Haar zoon moest iemand naast zich hebben die hem begrijpt, die zich niet liet misleiden doorzijn stoere imago en hem op waarde schat. We hebben ook intensief met de school samengewerkt, sterker nog: onze hulpverleenster is regelmatig op school aanwezig geweest, ook in de klas soms. Hij is door ons begeleid in zijn verdriet over het gemis van oma die in Curaçao achterbleef en heeft een manier gevonden om het gebrek aan aandacht van zijn vader te verwerken. Hij heeft intensief aan zijn Nederlands gewerkt en uiteindelijk (deze casus is inmiddels 2 jaar geleden door ons afgesloten) zit hij daadwerkelijk op de HAVO. Helikopterpiloot kan nog steeds! Moeder is helaas wel haar baan verloren in Corona-tijd maar voelt zich veel gelukkiger. Ze solliciteert elke dag en vindt met haar mentaliteit zeker snel werk. De 2 zusjes doen het nog steeds heel goed, eentje lijkt een serieus voetbaltalent.
De zon schijnt weer in dit huis, gelukkige kinderen, gelukkige ouders. Mede dankzij een fijne samenwerking met wijkteam en school.
